We planten een boom, onze vriendschapsboom
Met zaadjes nieuwsgierigheid en plezier
In een bodem inlevingsgevoel.
Samen verzorgen we onze boom
Snoeien de takken jaloezie en ergernis
Geven elke dag scheutjes begrip en geduld.
Onze boom wordt hoog en sterk
Een brede kruin om in te schuilen
En deugddoende vruchten die doen leven.
De zon schijnt door het raam
Werpt vormen tegen de muur.
Mijn ogen volgen de dansende schaduwen.
De wereld toont zich duidelijker dan ooit
Helder afgelijnd en zuiver zwart/wit.
De eenvoud van de schaduwwereld
Trekt aan,
Stoot af,
Verwart.
We liepen door de regen
Op het ritme van de druppels
Het water omsloot ons als een deken.
Konden we maar lopen door de liefde
Zoals lopen door de regen
En doorweekt worden tot op het bot.
Hoe kan ik menselijkheid meten?
Niet met meetlat of thermometer
Niet met rode pen of puntenboek
Geen voorwerp zo gevoelig.
Misschien slechts in jouw ogen,
Diepblauw als de zee
Of bruin als heerlijke chocolade
Zien mijn ogen menselijkheid
Zien mijn ogen jouw kwetsbaarheid.
Ik zie 3 kinderen lopen langs de straten
Verkleed met kleurrijke dekens, een kroon op hun hoofd en ster in de hand.
Ze bellen aan de huizen en zingen driekoningsliederen.
Hun stemmen klinken zacht en breekbaar.
Soms gaan deuren open, uitnodigend en gastvrij
En zelfs de vals gezongen klanken worden mild ontvangen
Want in de kleinheid van elk kind wordt het goddelijke herkend
Kwetsbaarheid gewaardeerd als koninklijke eigenschap.
Soms blijven deuren gesloten, hardvochtig en afwijzend.
Het kleine en gebrokene krijgt geen plaats meer.
Het gaat verloren in competitie en prestatie.
En wat doen wij vandaag?
Wat doen wij wanneer het kleine en kwetsbare aanbelt?
Laten wij het binnen in ons leven?
Of sluiten wij ons hart?
Deze nieuwjaarsbrief zal je misschien teleurstellen
Want ik heb geen wensen vol gezondheid of geluk.
Maar ik heb wel goede voornemens
Ik wil jullie beloven wat ik dit jaar beter ga doen
Want in een wereld die elke dag meer en meer polariseert
Wil ik jullie in 2020 nog beter wapenen
Tegen simplistische oplossingen en vijanddenken.
In een wereld die elke dag luider de wanhoop verkondigt
Wil ik jullie in 2020 nog beter voorleven
Hoe je toch elke dag kan blijven hopen dat het goed komt
In een wereld waarin het verschil wordt uitvergroot
En hetgeen mensen verbindt wordt weggelachen
Wil ik jullie in 2020 nog meer helpen
Te geloven dat verbondenheid en dialoog niet dwaas en naïef zijn
Maar belangrijkste zin en opgave van ons mens-zijn.
Wanneer de avond valt
En ieder slaapt zijn onschuld
Ga ik op zoek naar jou
Mijn kind, mijn lieve kind.
Ik ga op zoek naar jou
Maar kan je nergens zien
Niet thuis en niet op school
Zelfs niet op kindertuigen.
Ik ga op zoek naar jou
Maar kan je nergens horen
Geen mooie nieuwjaarsbrieven
Geen eindejaarstoespraken.
Ik ga op zoek naar jou
In kaarsjes aangestoken
In vlammetjes van liefde
Door mensen die herdenken.
En velen zijn verenigd
In tranen die vertellen
Hoe lichtjes doen verbinden
Hoe liefde blijft na dood
Als kind keken we lang uit
Naar de komst van Sinterklaas
Verlangden naar snoepgoed en speelgoed
Dat ons zomaar werd gegeven.
Nu we zoveel groter zijn
En niet meer in sprookjes geloven
Stelt het leven ons elke dag de vraag
Voor wie willen wij de Sint zijn?
Wie willen wij zomaar geven
Zonder iets terug te verwachten?
Nu de advent is begonnen
Kijken we uit naar kerstmis
4 weken wachten op de geboorte
Van een eenvoudig mensenkind
Een kind dat nergens welkom was
En geboren werd in een afgelegen stal.
Hoe vreemd dat we 2000 jaar later
Deze geboorte herdenken
Met het kopen van bergen cadeautjes
Om tegelijk de deuren te sluiten
Voor de vreemdeling op de vlucht.
De noodzaak van vergeving
Is niet dat je de ander
Bevrijdt van zijn schuld.
Die bevrijding is goed
Maar niet noodzakelijk.
De noodzaak van vergeving
Is dat je jezef bevrijdt
Van de last van boosheid en wraak
Enkel zo kan je jezelf bevrijden van het onrecht
Dat jou werd aangedaan
En opnieuw verder gaan met je leven.
